چراغ قوه وسیله ای پرکاربرد است که به آن نور افکن نیز گفته می شود قابل حمل که توانایی و قابلیت استفاده از یک لامپ رشته ای یا چند لامپ دیود نورافشان (LED) را دارد که نوری را از خود ساطع می کند.
در فرهنگ دهخدا چراغ قوه به این شکل تعریف شده چراغی که به وسیله قوه برق( باتری) روشن می شود امروزه چراغ قوه های شارژی نیز موجود است.
انواع مختلف آن شامل
گرچه این وسیله طراحی نسبتا ساده را دارا می باشد ولی تا قرن نوزدهم میلادی به خاطر اختراع نشدن باتری و لامپ اختراع نشده بود.
چراغ قوه دارای 4 قسمت بسیار مهم می باشد:
- باتری
- لامپ
- بدنه
- کلید
چراغ قوه ها دارای یک سطح براق در اطراف لامپ هستند این سطح باعث بازتاب نور تا فواصل دورتر را امکان پذیر می کند.
رنگ نور چراغ ها به رنگ سفید، قرمز یا زرد می باشد
نور سفید : نزدیک ترین نور به روشنایی روز است و چشم انسان نسبت به این رنگ سفید عادت دارد به طور گستردع در شهرها، ساختمان ها و پیاده روها دیده می شود.
نور سفید برای استفاده در شب مناسب است چرا که چشم شما را من منقبض می کند در نتیجه دید را بهتر می کند.
نور زرد: قدرت بالای این نور بسیار زیاد است و بسیاری از چراغ های راهنمایی و یا چراغ های مه شکن اتومیبل چراغ زرد استفاده می شود.
نور قرمز: در کشورهای اروپایی و آمریکایی برای فعالیت هایی مثل شکار از نور قرمز استفاده می شود.
